ماه
بدر، زمانی شکل می گیرد که زمین، ماه و خورشید هم خط شوند؛ بطوریکه زمین
در میانه قرار گیرد. در چنین شرایطی سیمای ماه، تماماً توسط نور خورشید
روشن می شود. به طور دقیقتر، ماه کامل زمانی تشکیل می شود که طول
جغرافیایی زمین-مرکزی ماه و خورشید، 180 درجه با هم اختلاف داشته باشد.
عموماً در چنین شرایطی گفته می شود که ماه و خورشید در دو طرف مقابل آسمان
قرار دارند. 
روز طول می کشد تا ماه یک دور به زمین بگردد. اما چون ماه نیز در همان
جهتی که زمین به دور خورشید می چرخد؛ به دور زمین می چرخد، 2.2 روز دیگر
نیز طول می کشد تا دقیقاً به محلی که یک ماه پیش در آسمان داشت، بازگردد.
به همین دلیل است که فاصله زمانی بین دو ماه بدر، 29.5 روز است. ستاره
شناسان به این بازه زمانی "ماه قمری" می گویند.
با این حال، در تقویم
مسیحیان ماه فوریه 28 روزه است و چون این عدد کمتر از 29 روز مورد نیاز
برای تکمیل یک ماه قمری است، در برخی سالها در ماه فوریه اصلاً نمی توان
ماه بدر را مشاهده کرد. آخرین باری که چنین اتفاقی رخ داد، سال 1999 بود و
رویداد بعدی نیز 2018 خواهد بود.
زمانی که ماه بدر است؛ درخشندگی آن
در اوج قرار دارد. ستاره شناسان، درخشندگی ظاهری یک جسم آسمانی را با
معباری موسوم به قدر ظاهری بیان می کنند.
قدر ظاهری ماه بدر نیز 12.7- است. زمانیکه ماه نیمه است، این مقدار با 12
برابر کاهش، به 10- می رسد. مردمان باستان، به خوبی از چرخه هلالی ماه
آگاهی داشته و می دانستند کی ماه، بدر می شود، چراکه روشنایی شب آنها
وابسته به این چراغ طبیعی آسمان بود.
زمانیکه در یک ماه، دو ماه بدر دیده شود؛ به ماه بدر دوم "ماه آبی" می گویند. چنین رویدادی هر 2.7 یکبار رخ می دهد.
